АСЫЛ ҚАСИЕТТЕН АДА БОЛМАЙЫҚ

Түс ауған  кез. Күздің салқын желі соғып тұрғанмен, күн сəулесі айналаға жылуын төгіп тұр. Базарда қарбаласқан адамдар. Абыр-сабыр. Əркім өз тіршілігімен əлек. Бір кезде алыстан кішкене баланың "Нан аламыз, нан бар" деген дауысы естілді. Сатушылар, өтіп бара жатқан адамдар да алып жатыр. Мен оларға мəн берместен, өз шаруаммен жүре бердім. Кенеттен əлгі баланың жылаған жан дауысы естілді. Не болғанын байқап қарасам, бір сатушы əйел баланы итеріп жіберіпті. Нан салған арбасының дөңгелегі сынып қалған бала, дөңгелекті ұстап жылап тұр. Оған қарамастан, жаңағы əйел зілді дауысымен жекіріп:

- Үсті-басы кір-қожалақ. Қолын жумастан, бізге нан сатып жүр. Қолын жуса қайтеді? Оңбаған, көргенсіздің баласы... - деп аузына келгенін айтуда.

Айтылған сөз сүйегінен өткен кішкене бала егіліп қоя берді. Оған мейірімді бір кісі ғана жаны ашып: - Келе ғой, балам. Дөңгелегіңді салып берейін. Жылама. Қайтсін күн көрістің қамы ғой. Барлығымыз нан табу үшін жүрміз. Бұл балақай да анасына көмектесіп жүрген шығар, - деп ет жүрегі еміренді.

Мұндай жан-жылуын көрсетіп, қамқорлық көрсететін адамдар күн сайвн азайып жатқаны ма? Қаһарын шашып, бала көңіліне кірбің салған сатушы келіншектің жүрегі тастан жаралған сияқты...
Балауса Төребай