Қарғыс
Шынар терезенің алдында ұзақ тұрды. Тыстағы қарбалас тіршілікті көзі қимаса да әлдене уақыттан соң аяғының сыздап бара жатқандығын сезіп, төсегіне жатуға ыңғайланды. Сол баяғы сиқы кеткен жатақ үй, өзгермеген дүние-мүлік, ескі керует. Осы керуетке таңылғанына бес жыл. Өн бойын сырқыратқан дертін қойшы, жан...