"Қазір бір адаммен кездесе қалсам, кез келген жерде осы сұрақты қоятын болды. Тойға барсам да, өлең айтып жатсам да маған амандасып, "балам, қайда жүрсің?" дейтін болған. Тек осы сұрақ, болды. Қайда жүргенде осы Алматы қаласында жүрдім. Кішкене басқа жұмыстармен айналыстым. Өнерге бір жүрегім дауаламай қалды ма, ән жазуға деген құштарлығым жоғалды ма білмеймін.Әйтеуір жүрегім бармай қалды. Өнерге деген бетім қайтып қалды.Содан ән де жазбай кеттім. Өнерге де қатыспай кеттім. Бірақ, енді адам өлмеу керек, тіршілік керек. Сол үшін тойларға шығып жүрдім. Құдайға шүкір өзімнің тыңдармандарым осы уақытқа дейін бар. Солар тойларға шақырып жүрді.Көптеген ағаларымыз, достарымыз, ағайындарымыздыңтойымен өмір сүріп жүрдім. Арасында бизнес сияқты кішігірім айналыстық. Қытайдан бір заттар алып келіп тұрдық. Онымен келіншегім айналысты" , - деп ағынан жарылды әнші.

"Қытайдың қазақтары "Бұлбұл құс" әнін қатты тыңдады. Ол жаққа күшті тарады да, ол жерге тойларға екі-үш рет барып келетін болдым. Жақсы төледі. Одан кейін концертке бардық. Бүкіл Қытай қалаларын Үрімшіден бастап, аралап шықтым. Қазақстанның өзінде де жиі болатын кездерім болды. Күніге той. Бір күнде тіпті, жеті тойға үлгерген кезіміз болған" , - деп есіне алды Нұржан Қалжан.

"Қазір ғана кішкене ес жиналып, өнерге қайта келсем деп жүрмін. Қызым: "Даусыңды сағынып кеттім, әке. Қашан ән жазасың" деп айта берді. Сол сөздер жүрегіме тиді. Студияға барып, әндер жазып бастадым. Үш-төрт ән шығардым. Ән біткен сәтте бірден үш-төрт әнді қызыма WhatsApp желісі арқылы лақтырдым.Әкем маған :"Өнеріңді тастама, сенің даусың Алланың берген сыйы. Сенің даусың ешкімде қайталанбас дауыс. Дауысыңнан адам денесін тітіркендіріп жібересін" деп рух беріп, жігерлендіріп тұратын еді" , - дейді Нұржан Қалжан.