Маса (А. Байтұрсынұлының туғанына 150 жыл )

Қызыл оқтан қашып жүрмін, қашқын екенмін деймін:

Қайдан келдім? Енді қайда? — оны-дағы білмеймін.

Жаңғырық сап, жан даусыммен айқайлағым келгені,

Сәл кідірсем, қып-қызыл оқ қуып жетсе — өлгенім.

Неге қаштым? Қылмысым не? Берілсем бе мен енді?!

Өкшелеген қорғасынға көрінсем бе мен енді?!

Жаралғандай жаным — күннен, тәнім — қия жартастан,

менің есіл шағым қайда алп-алп басқан, алп басқан?

Қып-қызыл оқ, қызыл ажал — қанның қызыл түсіндей,

тыншымайды атылған оқ мені баудай түсірмей.

Бұғып келем, бар ісімді еміс-еміс ойға алып,

Бар жазығым — өз тіліммен менің сөйлеп қойғаным!

Бар жазығым — «Қазақ» деппін туған қалың қауымды!

Әз шешемді — «Ана» деппін, «Аға» — деппін бауырды,

Сілкінтіппін естен шыққан ғасырларды, дәуірді!

Үнім шықпай қыстыққаннан ғазиз жаным ауырды.

Ей, қызыл оқ! Мен — қазақпын! Енді асқақ сөйлеймін,

Ажалсызбын, ерік өзімде, тағдырымды билеймін!

Қапияда қуып жетіп ұшырғанша бөркімді,

бір оятып кетсем деймін ұйықтап кеткен жұртымды.

Ұйықтап кеткен жұртқа қарсы маса барын білдім мен,

қып-қызыл оқ әлі ұшып жүр, оята алмай жүрмін мен...

Дархан АМАНЖОЛҰЛЫ