«Толқын», толысқан кезің, бас қамшыны!
"Толқын" газетінің шыға бастағанына биыл тоқсан жыл толып отыр. Демек, ХХ ғасырдың отызыншы жылдарында жарық көрген басылым қилы-қилы, асу-асу жолдардан өтті. Аудан шежіресіне айналды. Жас қаламгерлерге ақылшы, ағалық, ұстаздық қалпынан жаңылмады. Ой жіберіп шолу жасасақ, алғаш осы газетте қалам ұштағандар, бүгінгі тәуелсіз еліміздің кірпішін қаласып, өз шығармалары арқылы жас ұрпақты отаншылдыққа тәрбиелеп жүргендері қаншама! Олардың есімін атай бастасақ, бір-екі беттік мақала мүлде аздық етер еді. Астана мен Алматыдағы Шөмішбай Сариев пен Қуаныш Жиенбайды және-жәнелерін айтпағанда, ауылдағы Толыбай Абылаевтың өзі бір төбе емес пе?! Республикалық шығармашылық бәсекеде ауданның ғана емес, облыстың атын әйгілеп жүргенін оқырман қауым білетін болар. Олардың қатарына мамандығы журналист болмаса да, партиялық тапсырмамен редакцияға қызметке келіп, аудандыққа ғана емес, облыстық, республикалық газеттерге де «өкіртіп» жазған талант иесі Құндыз Дәуітованы да және басқаларын да қосар едім. Ол кездері "Социалистік Арал" деп аталған, таралымы он мыңнан асып жығылатын газетке мен де 1960 жылдары келіп, өндіріс, транспорт және құрылыс бөлімін басқарып, үлес қосқанымды мақтаныш етемін. Т.Тәжіков, М.Сәрсенов, К.Ізетов, Ж.Жаңабергенов, Қ.Мақашов, С.Тұрдалиев, бертін келе, Кеңес Өмірзақов, Серік Сейітмағанбетов, Сағынжан Ермағанбетов, Омар Әбдуәлиев, Өмірбек Төлеповпен де ағалы-інілі сыйлас болып кеттік. Баспаханадағы Еңсеп, Тағыберген, Дәуіт, Күлпаш, Әнепия күн-түн еңбек еткендеріне куә болдым. Ол кезде газет әрпі қолмен теріледі. Көбіне таң біліне тараймыз. Ал баспашы Тағыбергеннің бейнеті екі есе дерсің. Қазір бәрі басқаша. Технология жетілді. Компьютер келді. Байланыста ақау жоқ. Кадр де жетілді. Ұжымның көбісі жастар және жоғары білімділер. Қаламын қалай сілтеймін десе де мүмкіндік бар. Облыспен тілдесу үшін халықаралық байланыстағы кезекті тәулік бойы күткеніміз әлі күнге естен кетер емес. Ал хат-хабарды, жазып-сызғанымды облыстық газетке шығып жеткізу үшін күнұзаққа вокзалға барып, таныс-біліс іздейтінбіз. Кейде оларды таппай ақыры почта арқылы жөнелтетінбіз. Ол дегеніңіз мына тұрған Қызылордаға бір аптада әрең жететін еді.
Бұл – біз өткен жол. Солай болған. Бірде пленумның есебін таныс жігітке «әке-көке» деп тапсырғанмын. Ертеңіне "Ленин жолы" газетінің партия бөлімінің меңгерушісі Д.Тасекеев звондады. Кешкі нөмірге түсу керек. Орын бос тұр, мақала қайда деп. Досеке, жібердім пәлен деген кісіден. Оны іздейтін сотка жоқ. Жан алқымға келіп, әлгі жігіттің осындағы жұмыс орнына звондап, бастығымен сөйлестім. Ол азамат қызметкерінің баратын мекемесімен байланысып, о жақтан "бізге келді, жұмысы бітті, қайтып кеткен шығар" депті. Пойыздың келетін мезгілінде үйіне адам жіберсе, келіп арқа-жарқа болып шай ішіп отыр екен.
– Хат қайда? – десе,
– О-ох, ұмытып кетіппін,– деп қалтасынан шығарып беріпті.
Әні, осындай да ұятты жағдай болған.
Ал «Толқын», толысқан кезің, бас қамшыны! Сіздерді, "Толқын" газетінің ұжымын, жалпы оқырмандарды 90 жылдық мерекелерімен құттықтай отырып, есен-саулық, шығармашылық табыс тілеймін.
Шәкірат Дәрмағамбетұлы,
" Толқын" газетінің бұрынғы қызметкері
